SMUTEK MUZĄ - wynurzeń cd.

Jestem kobietą w miarę pewną siebie, bardzo rzadko dołuję i raczej jestem widzę wszystko w barwach tęczy. Funkcjonuję w fajnie poukładanym świecie i mogłabym pisać tylko wesołe i kolorowe piosenki, ale tak nie jest...

Szufladkę w mojej głowie, odpowiedzialną za tworzenie tekstów, wypełniają moje własne emocje, natomiast już w szufladce obok przechowuję przejmujące historie innych ludzi. Najczęściej smutne albo na maksa skomplikowane…

Nie wiem dlaczego tak się dzieje, ale to właśnie te cudze smutki są przede wszystkim moją muzą w tworzeniu. Dlaczego smutki są bardziej produktywne i twórcze? Nie wiem, niestety.

Prawdą jest, że przemożnie chcę ratować świat i prawie zawsze próbuję w tych tekstach wcisnąć cudowną receptę na lepsze jutro, a jak tego nie zrobię to uważam tekst za nieskończony i męczę się z tym okrutnie. Ciekawa jestem czy wyłowicie te cudowne recepty w moich tekstach.

W kolejnych postach postaram się Wam opowiedzieć co było inspiracją konkretnych tekstów i poopowiadam co ja na temat myślę. W ten sposób poznamy się lepiej.

Pozdrawiam Titalo :)